Μιθριδατισμός: αποκαλείται η πρακτική της αυτοπροστασίας από τη δράση ενός δηλητηρίου μέσω της σταδιακής αυτοχορήγησης σε μη θανατηφόρες δόσεις.
Ο όρος χρησιμοποιείται και μεταφορικά για να περιγράψει τη σταδιακή εξοικείωση και αποδοχή πραγμάτων που προηγουμένως θεωρούνταν ιδιαίτερα επικίνδυνα.
Από Wikipedia.
Δεν ξέρω. Τέτοια ευφορία από τον καιρό των εκλογών, έχω να τη νιώσω δυόμιση χρόνια. Πρέπει να το έχουν πάθει και άλλοι, όχι μόνο εγώ.
Όπως έγραφα πριν ένα μήνα, η ψήφος μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν επικοινωνιακό εργαλείο, αλλά ειλικρινά τέτοια αποτελέσματα ποιος τα περίμενε;
Θύμωσα, όπως όλοι, από την άνοδο των χρυσαυγόπουλων. Αλλά όταν η κεντρική πολιτική σκηνή έχει κάνει mainstream την ακροδεξιά αντζέντα, τί περιμέναμε; Πολύ φυσικά ο κόσμος προσανατολίστηκε προς τους original φασίστες, και μούτζωσε τους γιαλατζί.
Αλλά η χαοτική ψήφος, η αδυναμία συγκρότησης κυβέρνησης, το πέταγμα του δικομματισμού στον κάλαθο των αχρήστων της μεταπολίτευσης, η έστω και αποδιοργανωμένη άνοδος της Αριστεράς, η καταδίκη του Μνημονίου, ήταν πολύ περισσότερα από όσα θα ήλπιζε κανείς να προσφέρει το στημένο παιχνίδι της κάλπης.
Και κυρίως με πιάνει επιπόλαιο χαμόγελο, όσο σκέφτομαι ότι για πρώτη φορά οι ρόλοι αντιστράφηκαν. Αντί να προκαλούνε αυτοί πανικό σε εμάς, προκαλούμε εμείς σε αυτούς. Τα μεγάλα ΜΜΕ έχουν απαξιωθεί πλήρως, σε τέτοιο σημείο, που η κινδυνολογική τους προπαγάνδα, να έχει πλέον τα αντίθετα από τα αναμενόμενα αποτελέσματα. (Αν ήμουν ο Αλέξης Τσίπρας, θα έλεγα ένα μεγάλο ευχαριστώ στα μεγάλα κανάλια και το ίδιο τον Θεόδωρο Παγκαλο, για την καμπάνια «για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ»).
Και τώρα τί; Δεν με ανησυχούν οι απειλές τους. Δεν με τρομάζουν τα κινδυνολογικά σενάρια. Έχω πάθει ανοσία, πώς το λένε. Όταν έχεις βρεθεί στο χείλος του γκρεμού τόσες φορές μέσα σε τόσο λίγα χρόνια, και σε έχουν «σώσει» πάλι τόσες, παθαίνεις ένα μιθριδατισμό, μια απάθεια.
Αυτό που με κάνει να αναπνέω πιο ελεύθερα είναι η άρση της λογικής του «μονόδρομου». Που τα παπαγαλάκια που τόσο καιρό στις διαμαρτυρίες κατά του μνημονίου φωνάζανε «μα εσείς τους ψηφίσατε», τώρα δαγκώσανε τη γλώσσα τους. Ε τώρα δεν τους ψηφίσαμε, να δούμε τί θα πείτε. Οι πολιτικές σας δεν είναι νομιμοποιημένες, και ούτε ήταν ποτέ.
Και ξαφνικά όλοι ανακαλύψαν τη δυνατότητα επαναδιαπραγμάτευσης των όρων του μνημονίου με την Ευρώπη. Φυσικά ούτε αυτούς τους πιστεύω. Αλλά η γελοιοποίηση τους με ευχαριστεί.
Και επίσης σπάνε τα ταμπού. Μιλάμε ελεύθερα για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ. Για εναλλακτικές πολιτικές. Ο Έλληνας εκεί που στην καφετέρια τέτοιο καιρό, θα συζήταγε για τη eurovision, πιάνει τα πρωτογενή πλεονάσματα και τα δομικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας. Όπως και να το κάνεις είναι μια πρόοδος.
Είναι όμορφο το χάος τελικά. Έχει καλύτερες προοπτικές από το τέλμα.
Ατημέλητος πίνακας του Ντα Βίντσι από το 1508
La Scapigliata 
εχουν δημιουργηθει μεγαλες προσδοκιες βλεπω
τί να κάνουμε, πρέπει να το διασκεδάζουμε