Κάπου 2008 πρέπει να ήταν καλοκαίρι. Είχε τελειώσει η εξεταστική, και πήγαμε 5-6 κοπέλες από τη σχολή σε μια καφετέρια το βράδυ στην παραλιακή (γυναικομάνι μπλιαχ).
Αφού ήπιαμε τους καφέδες, είπαμε να κατέβουμε στην παραλία. Εκεί ανακαλύπτουμε ένα οδόφραγμα από ξαπλώστρες. Ο κάθε μαγαζάτορας μπλοκάρει το δικό του κομμάτι της παραλίας και βάζει και προσωπικό να προσέχει για να μην πηγαίνει ο κόσμος από τις καφετέριες προς τα κλαμπάκια από την παραλία. Η κολλητή μου από την Κρήτη τσαντίστηκε με το κόνσεπτ – γιατί τέτοια πράγματα στην Κρήτη δεν γίνονται, στην Αθήνα γιατί τα κάνουν- και δημοκρατικιά και παλαιοπασόκα γαρ, περνάει πάνω από τις ξαπλώστρες και προχωράει ακάθεκτη και πίσω της να τρέχουν οι φύλακες. Από πίσω της τρέχω εγώ για να μην την αφήσω μόνη της. Οι άλλες μας παράτησαν.
Προχωρήσαμε στο κομμάτι της παραλίας κάτω από ένα κλαμπ σε κάτι βραχάκια. Κατεβαίνουν κάτι μπαμπουίνοι και μας λένε ότι απαγορεύεται και να φύγουμε. Τους είπαμε ότι η παραλία είναι δημόσια, και απλά καθόμαστε και δεν μπορούν να μας διώξουν. Αρχίζουν να έρχονται ακόμα περισσότεροι μπαμπουίνοι. Ένας κοστουμάτος, που μάλλον ήταν ο πορτιέρης, ήρθε και μας ούρλιαζε. Κατέβηκε και ένας πενηντάρης που μάλλον ήταν το αφεντικό,σε έξαλλη κατάσταση. Πάει να αρπάξει τη φίλη μου, αρχίζω να ουρλιάζω. Την αφήνει. Ο κουστουμάτος πέταξε μια χυδαιότητα και έφυγε. Εμένα πήγε να με πιάσει ένα θρασύδειλο τσουτσέκι από τον ώμο, του κάνω «κάτω τα κουλά σου» και μαζεύτηκε. Επικράτησαν κάποιοι πιο ψύχραιμοι ανάμεσα τους και μας είπαν «θα φωνάξουμε την αστυνομία» ότι και καλά θα τρομάζαμε. Τους λέμε φωνάξτε την.
Ήρθε η αστυνομία, βγήκαμε στην έξοδο του κλαμπ. Οι μπαμπουίνοι εξαφανίστηκαν, βγήκε ένας «διπλωμάτης». Αυτός άλλαξε εντελώς το στόρυ και έλεγε ότι έχουν ευθύνη να μην πάει κανένας μεθυσμένος στο νερό μπλα μπλα. Τους είπαμε ότι έχουν απλά πάρει άδεια από το Δήμο να βάζουν ξαπλώστρες και έχουν υποχρέωση να καθαρίζουν την παραλία και τίποτα άλλο. Όταν είπα ότι ένας πήγε να αρπάξει την φίλη μου, οι αστυνομικοί το αγνοήσανε. Μετά μας είπαν ότι έχουμε δίκιο (ευχαριστούμε) και μας είπαν ότι αν θέλουμε να κάτσουμε σε παραλία θα μας πηγαίναν με το περιπολικό πιο κάτω. Μπήκαμε και εμείς και μας πάνε στον Άλιμο. Στο περιπολικό αφού μας πήραν τα στοιχεία μας ενημέρωσαν ότι οι τύποι είναι άνθρωποι της νύχτας και να μην ξανακάνουμε τέτοια φασαρία γιατί θα μας βρούνε σε κανένα χαντάκι, και δεν θα μπορούμε ούτε περιγραφή να δώσουμε.
Ευχαριστήσαμε και εμείς για τον κόπο τους και καθίσαμε στην παραλία. Μετά ήρθαν οι άλλες κοπέλες με το αυτοκίνητο και μας μαζέψανε, και ήταν και μάλιστα και τσαντισμένες για τη φασαρία που κάναμε. Αν και εμείς δεν ήμασταν εμείς που κάναμε τη σκηνή έχουν δίκιο. Σε αυτή τη χώρα το αυτονόητο είναι κάποιου είδους ασθένεια.
Εκείνη την εποχή έκανε και τις απεργίες πείνας ο δήμαρχος του Ελληνικού για να ανοίξουν οι παραλίες. Τότε ήταν παράνομο να κλείνουν οι παραλίες αλλά παρόλα αυτά τις έκλειναν.
Σήμερα ο Κορτζίδης είναι στο στόχαστρο για σοβαρή αμέλεια για το θάνατο του παιδιού στο Λούνα Παρκ, και ταυτόχρονα η κυβέρνηση προχωρεί στις ιδιωτικοποιήσεις παραλιών. Όχι ότι το ένα προκάλεσε το άλλο φυσικά, αλλά υπήρξε ευτυχής συγκυρία για κάποιους.
Δεν είναι η κρίση που έχει φέρει την απαξίωση του δημόσιου αγαθού. Σταδιακά τις προηγούμενες δεκαετίες η μάζα εκπαιδεύτηκε να πιστεύει ότι αν δεν πάει για μπάνιο σε παραλία πνιγμένη από ξαπλώστρες και ομπρέλες υπό ενοικίαση και απαίσια μουσική στη διαπασών, περνάει μίζερα. Βέβαια δε θα δεις κάποια ελίτ να πίνει κακοφτιαγμένο φραπέ σε τέτοια μέρη. Αλλά η μάζα θέλει να πιστεύει ότι έτσι συμπεριφέρονται οι καλοβαλμένοι.
Ένα παγκάκι σε ένα ανοικτό πάρκο, δεν προσφέρει τίποτα στην οικονομία. Πρέπει να γεμίσουμε το πάρκο τραπεζάκια. Ακόμα καλύτερα να κόψουμε το δέντρο, για να κάνουμε χώρο για ομπρέλες. Μόνο έτσι η δραστηριότητα του να κάθεσαι έξω, μπορεί να καταγραφεί στους δείκτες οικονομίας, να γίνουν θέσεις εργασίας, και να έχουμε ανάπτυξη.
Η κρίση σαν οδοστρωτήρας συμπαρέσυρε απλά τα τελευταία προπύργια αντίστασης μας. Φυσικά και να ιδιωτικοποιηθούν οι παραλίες. Όταν είναι ανοικτές και δωρεάν δεν προσφέρουν τίποτα σε κανέναν. Όλως περιέργως όλοι αυτοί που πολεμάνε τις «σοβιετικές» αντιλήψεις του δημόσιου αγαθού, αποτυγχάνουν να δούνε τη συνέχιση του κρατικοδίατου, αεριτζίδικου καπιταλισμού. Ο «επιχειρηματίας » που συνεχίζει να παίρνει χάρισμα δημόσια περιουσία, θεωρείται κάτι ανάλογο του Μπιλ Γκέις, με τις καινοτόμες ιδέες του να μας βάλει ρολόι στα ρουθούνια για τον αέρα που αναπνέουμε.
Η αποστροφή του Σαραμάγκου δεν είναι αρκετή για να περιγράψει το τέλμα στο οποίο έχουμε φτάσει.
La Scapigliata
Μικρούλης σύνδεσμος : http://wp.me/p1lzKi-yL
Ατημέλητος πίνακας του Ντα Βίντσι από το 1508
La Scapigliata 
Σχολιάστε