Η Πρώτη ΣΥΡΙΖΑία και ο Τελευταίος των ΠΑΣΟΚων: ιστορικό μυθιστόρημα

Τα παρακάτω είναι μια παραληρηματική ανάλυση του φαινόμενου της σοσιαλδημοκρατίας αλά ελληνικά. Παρακαλώ συγχωρέστε το ύφος εκ των προτέρων.

Τα τελευταία χρόνια χρησιμοποιώ το ΠΑΣΟΚ σαν βρισιά όπως και πολύ κόσμος. Πέρα από όνομα κόμματος (ή κινήματος (sic)) περιγράφει ένα πολιτιστικό φαινόμενο παρακμής, στην οποία έπεσε η Ελλάδα τα χρόνια της μεταπολίτευσης, και το οποίο φυσικά εκτεινόταν πολύ πέρα από τα όρια του ΠΑΣΟΚ, τα αριστερά ή τα δεξιά. Στα επόμενα χρόνια θα ταυτιστεί με την Ελλάδα της επίδειξης πλούτου στα μπουζούκια, της αρπακτής, της λαμογιάς και το βο(υ)λευτιλίκι, και θα μπορεί να αντικαταστήσει επαρκώς όλους αυτούς τους όρους σε κάποια μελλοντική έκδοση του Μπαμπινιώτη.

Θέλω να σας περιγράψω το φαινόμενο ΠΑΣΟΚ, μέσα από τα παραδείγματα δυο νέων, που κοντεύουν τα 30 τους, και η Ελλάδα της κρίσης τους έχει βαρέσει στο κεφάλι.

Ας τους ονομάσουμε η Πρώτη ΣΥΡΙΖΑία και ο Τελευταίος των ΠΑΣΟΚων.

Από ότι μου λένε δηλαδή, γιατί εγώ ήμουνα μικρή και δεν ξέρω, στην Ελλάδα ήρθε ένας τυπάς ο Ανδρέας. Αυτός ο τύπος ήταν τόσο φοβερός και γαμάτος, που έμεινε στην ιστορία με το μικρό του όνομα για να καταλάβετε. Τί το γαμάτο είχε ο Ανδρέας; Φορούσε ζιβάγκο. Μιλούσε καταπληκτικά. Οι γκόμενες πέφτανε σαν τις μύγες. Υποσχέθηκε Αλλαγή και άλλα όμορφα. Ο κόσμος τον αγαπούσε. Έβγαινε να μιλήσει στα μπαλκόνια, και γινόταν χαμός από κάτω.

Η Ελλάδα μόλις βγήκε από τη Χούντα, και το δράμα της εισβολής στην Κύπρο. Από ότι μου λέει η Πρώτη ΣΥΡΙΖΑία, που τα έχει μελετήσει καλά τα πράγματα, γιατί είχε θείους στο ΠΑΚ, τα εμφυλιακά μίση ήταν ακόμα πολύ έντονα. Η θητεία του δεξιού Καραμανλή στην εξουσία δεν έκανε καλύτερη την κατάσταση. Όταν ανέβηκε όμως ο Αντρέας στην εξουσία έσβησε τους φακέλους, έδωσε συντάξεις στους αγωνιστές της Αντίστασης. Υπήρχαν γερόντια που πίνανε νερό στο όνομα του.

Η Ελλάδα γέρνει προς τα αριστερά

Από την άλλη ο κόσμος ήταν φτωχός. Και ήθελε δουλειά. Και ο Ανδρέας έταξε σοσιαλισμό. Οπότε είπε θα σας διορίσουμε. Μια ωραία λύση που αφήνει τα προνόμια των εχόντων άθικτα, και ανέβασε την κοινωνική θέση μια μεγάλης μερίδας. Γιατί πραγματικά σε πολλούς ψωμολυσσασμένους έδωσε ψωμί ο Ανδρέας. Αλλά αυτό έπρεπε να γίνει πονηρά. Μέσα από την συνενοχή. Γιατί ο Ανδρέας ήθελε να φάει και αυτός. Και πάρα πολύ μάλιστα, ενώ δεν το είχε ανάγκη. Και έφαγε με έναν Κοσκωτά, αλλά στο τέλος πήγε φυλακή μόνο ο δεύτερος.

Ο Ανδρέας λοιπόν για να το κάνει αυτό δρούσε με μια συμμορία, που τη λέμε ΠΑΣΟΚ. Διάλεξε για στελέχη του, διάφορους άχρηστους και κουτοπόνηρους κατά γενική ομολογία, όπως ο Άκης Τσοχατζόπουλος, γιατί αυτός ήταν ο σταρ και δεν ήθελε να τον επισκιάζει κανείς. Με όλους αυτούς φάγανε, φάγανε, φάγανε μέχρι που σκάσανε. Από το τραπέζι έπεφταν κάποια ψίχουλα σε διάφορους κουτοπόνηρους ψωμολυσσάρηδες, οι οποίοι νιώθαν ευγνωμοσύνη για αυτό το προνόμιο, αλλά και μια αμαρτωλή συνενοχή. Κανένας από αυτούς δεν αναρωτιόταν πια από προέρχονταν αυτά τα λεφτά, γιατί αυτοί έπρεπε να συναλλάσονται κομματικά για να έχουν το προνόμιο να έχουν εργασία, γιατί κάποιοι γεννιούνταν με προνόμια και κάποιοι άλλοι όχι. Αυτά ήταν σκοτεινά ερωτήματα άλλων θλιβερών εποχών. Τώρα το μέλλον φάνταζε λαμπερό μετά από πολλές δεκαετίες (αργότερα κάποιος Φουκουγιάμα θα προέβλεπε το τέλος της ιστορίας ο μαλάκας, αλλά εντάξει αργότερα το πήρε πίσω).

Το μοντελάκι του ΠΑΣΟΚ ήταν τόσο επιτυχημένο, που το αντέγραψαν και οι δεξιοί. Δηλαδή οι δεξιοί πράγματι ήταν οι πρώτοι που έπιναν το αίμα του λαού, αλλά ήταν μπουνταλάδες και το κάνανε άγαρμπα. Το ΠΑΣΟΚ έφερε χάρη στην πολιτική διαχείριση. Ένα newspeek κατά Όργουελ. Δούλεμα και παραμύθιασμα.

Η Πρώτη ΣΥΡΙΖΑία λοιπόν, από προοδευτικό περιβάλλον ήταν προορισμένη να καταλήξει στην ΠΑΣΠ (τότε δεν ήταν ΣΥΡΙΖΑία).  Είχε περάσει πολύς καιρός από την εποχή του Ανδρέα φυσικά. Ενδιάμεσα είχε έρθει ένας κυριούλης, κοντός, λίγο αστείος, αλλά με σοβαρή φήμη, ο Σημίτης. Αυτός είχε τάξει Εκσυγχρονισμό (γενικά τα μονολεκτικά προτάγματα είναι πολύ πιασάρικα). Επίσης μας έβαλε στην ΟΝΕ και είχαμε συγκινηθεί όλοι τότε, γιατί μας είχαν πει ότι θα τρώμε με χρυσά κουτάλια. Και το ευρώ φαινόταν πολύ όμορφο. Τρομάξαμε να μάθουμε τη μετατροπή από δραχμές, αλλά σύντομα δεν είχε σημασία γιατί οι τιμές πήραν την ανηφόρα, και δεν είχαν καμιά σχέση με τις αντίστοιχες στις δραχμές.

Ο Σημίτης και το Ευρώ

Και μετά έγινε ο ανιψιός Καραμανλής ο Κωστάκης πρωθυπουργός και ο γιόκας του Ανδρέα, Γιωργάκης Παπανδρέου ανέλαβε το ΠΑΣΟΚ. Ανεβάζει η υπουργός του Καραμανλή ένα ωραίο νομοσχέδιο, με το οποίο άνοιγε την πόρτα σε κάποια ιδιωτικά περίπτερα, να παραστήσουν τα  πανεπιστήμια, ενώ ταυτόχρονα έκοβε τη χρηματοδότηση από τα δημόσια. Εκεί ο φρέσκος Γιωργάκης άρχισε να τα μασάει. Διέλυσε τη νεολαία ΠΑΣΟΚ για να φτιάξει δικιά του. Και τα παιδιά της ΠΑΣΠ, δεν ήξεραν τί στάση να κρατήσουν. Τελικά αποφάσισαν να ταχθούν κατά του νομοσχεδίου, η Πρώτη ΣΥΡΙΖΑία που ήταν ταγμένη σοσιαλδημοκράτισσα, τα πήρε μαζί τους όμως και αφού πλακώθηκε με όλους έφυγε, και άρχισε να ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί η Πρώτη ΣΥΡΙΖΑία ήξερε καλά ότι αν δεν υπήρχε δημόσια και δωρεάν παιδεία δεν θα κατάφερνε να πάει στην Αθήνα να σπουδάσει.

Ο Τελευταίος των ΠΑΣΟΚων (που δεν ήταν τελευταίος τότε) εκείνη την εποχή έμπαινε στην ΠΑΣΠ, για το μόνο ειλικρινή λόγο που είχε να μπει κάποιος στην ΠΑΣΠ, δηλαδή για κάνει γνωριμίες και κοννέ. Όχι μόνο γκομενικά, αλλά σοβαρά θέματα, δημόσιες σχέσεις πώς το λένε. Ήταν ενεργός γενικά και με τα φιλοζωικά, και με τα περιβαλλοντικά (είναι ωραία θέματα αυτά, συμφωνούν αριστεροί και δεξιοί χωρίς πολλές κόντρες). Γενικά δεν διάβαζε πολύ, αλλά είχε ισχυρή άποψη για τα πάντα.

Σε εκείνο το κομβικό σημείο όποιος δεν ήταν μαλάκας, είχε καταλάβει τα χρώματα του Γιωργάκη (ή ΓΑΠ όπως θα μείνει στην ιστορία). Παρόλα αυτά επειδή ο κόσμος ήταν αποχαυνωμένος, και περίμενε ακόμα τα χρυσά κουτάλια της ΟΝΕ, δεν απομακρυνόταν από το ΠΑΣΟΚ, αλλά ούτε και από το άλλο ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ. Μπαίνοντας στην ΟΝΕ, το μοναδικό καλό πράγμα που είχαμε ήταν τα φτηνά δάνεια, οπότε ο κόσμος πήρε διακοποδάνειο και πήγε Μύκονο. Τα δάνεια έχουντο εξής καλό: αντί να φορολογείς τους πλούσιους, δανείζεσαι από αυτούς και αγοράζεις τα προϊόντα τους, έτσι κερδίζουν διπλά : και από τους τόκους και από τα κέρδη των πωλήσεων.

Ο μύθος του κοινωνικού κράτους στην Ελλάδα

Με το φτηνό δανεισμό, την αύξηση της κατανάλωσης, την προετοιμασία των Ολυμπιακών Αγώνων μέχρι το 2004, την αύξηση των τιμών των ακινήτων, η χώρα ζούσε σε μια γενική ευφορία, η οποία άρχισε να κάμπτεται από το 2006, μέχρι που ήρθε η παγκόσμια κρίση το 2008 και μας πήρε παραμάζωμα.

Και το 2009 βγήκε ο ΓΑΠ με το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν». Οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ χάρηκαν συγκρατημένα, αλλά σύντομα ξύπνησαν μέσα σε έναν κακό εφιάλτη, οπότε  άρχισαν να μαζεύονται στα πάρκα και στις πλατείες για να δείξουν την αγανάκτησή τους. Η Πρώτη των ΣΥΡΙΖΑίων δεν καταδέχτηκε να κατέβει. «Πού ήταν όλοι αυτοί τόσα χρόνια;» ρώτησε;. Ούτε και ο Τελευταίος των ΠΑΣΟΚων κατέβηκε «Μαζί τα φάγαμε» είπε. Με διορισμένους και τους δυο γονείς, μια ενοχικότητα έτρεχε στην οικογένεια, άσχετα αν οι γονείς του δούλευαν και δεν καθόντουσαν. Πάντως ήταν καλύτερα από πολύ κόσμο ακόμα. Αντίθετα της Πρώτης ΣΥΡΙΖΑίας οι γονείς δεν ήταν τόσο καλοβαλμένοι, την έβγαζε με διάφορες δουλειές, μακριά από το αντικείμενο της και με μια επιδότηση του ΕΣΠΑ, που της δόθηκε για να ανοίξει δικό της γραφείο, το οποίο φυσικά με την κρίση φυτοζωούσε.

Έτσι περάσανε δυο χρόνια. Ο κόσμος δεν άντεχε άλλη λιτότητα, και οι ενοχικές καβάτζες του ΠΑΣΟΚικού newspeak έδειξαν να εξανεμίζονται. Αλλά βρήκε νέο πεδίο δόξης λαμπρό : το πεδίο της πολιτική διαχείρισης της μετανάστευσης σαν πρωταρχικό. Τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ μειώθηκαν σε μονοψήφια ποσοστά, αλλά η κληρονομιά του έμεινε : Ξένιος Δίας, Υπηρεσία Προστασίας του Πολίτη. Ακόμα και ο Τελευταίος των ΠΑΣΟΚων είχε χάσει την υπομονή του και αποφάσισε να ρίξει μαύρη πέτρα πίσω του. Αλλά πράγματι στο θέμα των μεταναστών συμφωνούσε : κάτι πρέπει να γίνει. Η νέα οικονομική πρόταση διαχείρισης έχει σαν βάση της ότι είμαστε πάρα πολλοί σε αυτή τη χώρα, για αυτό δεν βγαίνουμε. Προς τιμήν της η Πρώτη των ΣΥΡΙΖΑίων αν και τα περνάει δύσκολα και θα συνεχίσει έτσι, έχει δυνατά αντανακλαστικά κατά του φασισμού, και δεν πιστεύει ότι φταίνε οι Πακιστανοί των φαναριών, που δεν βρίσκει δουλειά.

Ο Τελευταίος των ΠΑΣΟΚων και η Πρώτη των Συριζαίων βράζουν στο ίδιο καζάνι της ανεργίας και της υπαπασχόλησης. Ο Τελευταίος των ΠΑΣΟΚων με πιο πολύ στυλ είναι η αλήθεια. Έχει μειώσει τις εξόδους, αλλά έχει βρει το καταφύγιο του χλιδάνεργου: τα μεταπτυχιακά και τη συνέχιση των σπουδών επ’ άπειρον (και είπαμε η μαμά και ο μπαμπάς ζορίστηκαν, αλλά βγαίνουν ακόμα). Περιμένουν και οι δυο την επαναφορά της σοσιαλδημοκρατίας. Η οποία δεν είχε έρθει ποτέ στην Ελλάδα, αλλά αυτοί δεν το ξέρανε, γιατί ήταν μικροί και αλλιώς τα είχαν σχεδιάσει. Και όπως λένε και οι φίλοι μου οικονομολόγοι : σοσιαλδημοκρατία γίνεται μόνο ή με δανεικά ή με ισχυρή εξαγωγική βάση. Το πρώτο δεν υπάρχει και οποιαδήποτε πιθανότητα για το δεύτερο έχει καταστραφεί από το τελευταίο φετίχ της εποχής μας: το ευρώ.

Ο Τελευταίος των ΠΑΣΟΚων δήλωσε ότι θα αρχίσει να κατεβαίνει στις πορείες, αφού είπε για άλλη μια φορά ότι μαζί τα φάγαμε, και ότι όλα τα κόμματα είναι συστημικά. Η Πρώτη των ΣΥΡΙΖΑίων δεν κατεβαίνει, και την κόβω να φεύγει και από το ΣΥΡΙΖΑ.

Μικρούλης σύνδεσμος: http://wp.me/p1lzKi-q0

Περί lascapigliata

Ατημέλητος πίνακας του Ντα Βίντσι από το 1508

‹ Η Αγία Ιωάννα των Σφαγείων : αίτημα επανάστασης

ΠΩΣ ΝΑ ΜΕΙΝΕΤΕ ΣΤΟ ΕΥΡΩ ›

Tagged with: ΓΑΠ, ΓΙΑΤΙ ΤΣΥΡΙΖΕΣ, Καραμανλής, ΠΑΣΟΚ, ΠΑΣΟΚΟΙ, ΣΥΡΙΖΑ, Σημίτης, ΤΣΥΡΙΖΑ, η πρώτη των ΣΥΡΙΖΑίων, κρίση, μαζί τα φάγαμε, μη με λες πασόκο εγώ δεν σε έβρισα, ο Τελευταίος Των ΠΑΣΟΚων
Αναρτήθηκε στις Αχτένιστα